101. həyatımı elə bir düzənə soxmuşdum ki, ikinci bir adama ehtiyacım yox idi. normal idi hər şey. hər şey axarında gedirdi və o ikincinin yoxluğunu hiss edəcək hissiyat orqanlarımdan hələ bir hiss xəbəri yox idi. ta ki, may ayında ilk sevgimin mənə zəng edib, mənimlə görüşmək istəməsinə qədər.

nə edəcəyimi bilmirdim, getmək ya getməmək ikisi də əlimdə idi amma zatən qız mənim onu sevdiyimi bilmir, özüm özümə "sadəcə neçə illik dostu ilə görüşmək istəyən bir qızdı, burda həyəcanlanacaq bir şey yoxdu, qorxma" deyib onunla görüşdüm.
ilk görüş axşamında "niyə indiyə kimi səni görə bilməmişəm, kaş ki, daha öncədən görüşsəydik səninlə" deməsiylə yenidən havalara girdim.
belə bir neçə görüşdən sonra aqa, tamamən bir birimizdən xoşlandığımızı bir birimizə bəlli etməyə başlamışdıq, sadəcə münasibətin adını qoymaq qalmışdı və mən bunu etmək istəmirdim. ümumiyyətlə sevgili olmaq, məsuliyətdir və mənə görə deyil, belə daha rahat idi, ayrılma uzaqlaşma təhlükəsi daha az idi və bir dostun bir dostdan incimə ehtimalı, bir sevgilidən daha az olur. özünə də demişdim bunu, razılaşmışdı. heç kəs bilmədən yaşayacaqdıq sevgimizi guya.
bir müddət sonra soyuqluq hiss eləməyə başladım. görüşlərin ardı kəsildi, gündəlik danışmalar yox dərəcəsinə endi, "canım, cicimlər" yerini "hə, yoxlar" ilə dəyişdi və mən itirəcəyimdən qorxaraq ilk görüş günümdə "mənə sevgililik təklifin hələ də qüvvədədirsə, qəbul edirəm" dedim.belə baya sevincək olmuşdu.
çox demirəm 1 ay içində dediyim oldu, davalar, qısqanclıqlar falan filan deyərkən, bir də baxdıq ki, biz comolunqmadayıq, sevgimiz əsabi kəf dağında.
nə isə, ilk önünə çıxan xiyarla sevgili oldu və məni tərk etdi.
ondan ayrı qaldığım 5 ay, yaşadım mı, yaşamadım mı bəlli deyil. düşünsənizə 5 il birini sevəsən və bu sevdiyin ən yaxınında olan adamalardan biri ola və bunu ona demiyəsən. hər sevgilisi olanda gəlib sənə danışsın, hər sevgilisindən ayrılanda gəlib sənin çiynində ağlasın və sən o hisslərini yavaş yavaş əzə əzə püre elə mına qoyum.
ağrısına, yalnızlığına alışmağa başlamışdım, o qədər gözəl hiss idi ki, heç nəyə dəyişmək istəməzdim. geyim tərzimə, yaşamıma hər şeyimə təsir eləmişdi. şeirlərim daha bir olğunlaşmışdı, hətta məni adam yerinə qoymayanlar, sosial şəbəkələrdə dostluq atıb şeirlərimi oxumaq üçün link istəyirdilər. egomun partlama yaşadığı dövrlər idi də deyə bilərik.

tam 6 aydan sonra o sevgilisindən ayrıldı. mənə yazdı, görüşmək istədiyini dedi və görüşdük. mənə emrah serbes in erken kaybedenler kitabını hədiyyə etdi. içində bir not yazıb qoymuşdu.

"bu kitabı iki dəfə oxudum. bəzi şeyləri insan bir dəfə yaşamaqla anlamır. bəzən dadı damağında qalır. bəzən də yenə yaşamaq istəyirsən amma olmur. olmamasında deyil də, birinci dəfə axmaqlıq edib itirdiyinə peşman olursan. bu vərəqin rəngi yaşıldı, yəqinki sən bunu qırmızı görürsən. mən səni bir dəfə yaşamadım, çox yaşadım amma yanındaykən bir başqa yaşadım. öpdüm qəlbindən"

yenə də həmişə olduğu kimi göt etməyi bacarmışdı. onun verdiyi ağrı, yalnızlıq elə ilahi bir şey idi ki, gəlib məndən elədiklərinə görə üzr istəməsi, onun ağrısını, həsrətini gözümdə heçə salmışdı. nə bilim çaşqınlıq içindəydim. hətta bu dəqiqə də eyni vəziyyətdəyəm. abi həyatımı adadığım bir şeyi əlimdən aldı, ayrılarkən dedikləri, mənə xəyanətindən sonra yenidən qürurumu ayağımın altına alıb sevgilimi olsam? yoxsa əlində ovcunda bir dərdi olmayan, yaza bilməyən şair kimi mi qalsam? deyə düşünürdüm. onun ağrısı həyatım idi, elə bir ağrı idi ki, onun özü belə gəlsə o ağrını dindirməyə bəs eləməzdi amma gəlib belə üzr istəməsi, o ağrını da məni də zəif qıldı.

bunu niyə yazdığımı bilmirəm amma ümumiyyətlə itirmək istəmədiyim halldır. daha dolğun olduğum, yazmağa doyabilmədiyim, yazdıqca yazmaq istəyimin gəldiyi, başımın rahat olduğu, canımın istədiyini edə bildiyim andır.